Podobno ten człowiek

Podobno

Podobno był Żydem.

Podobno wierzył w Boga.

Podobno to było 5 albo 6 sierpnia 1942 r.

Podobno szedł w pierwszej czwórce, bo Niemcy tak ustawiali, za rękę z maluchami, najmniejsi na przedzie, ordnung.

Podobno szedł z głową podniesioną, pełen pogardy i dumy.

Podobno szedł ze spuszczoną głową, bardzo chory, smutny, bezsilny i bezradny.

Podobno Niemcy pytali co to za człowiek jest, ten, który idzie z małymi parchami.

Podobno zmarł już w drodze, w wagonie bydlęcym –tak bardzo był wycieńczony chorobą, głodem.

Podobno jest wzorem dla innych.

Na pewno obdarzał dzieci szacunkiem. Bez pustych słów o miłości.

Na pewno obdarzał szacunkiem rodziców, także tych z nizin.

Na pewno napisał jak kochać dziecko i szkoda, że tej książki nie dają na porodówkach każdej mamie.

Tak po prostu.

Chcemy widzieć w nim wielkiego człowieka, postać-legendę, autorytet. Nie widzimy prawdy. Jedności słów i czynów. Konsekwencji. Pokory. Troski o dzieci, te, które z nim zostały.