Rodzic-ptak

Photo by Lucian Moldovan on Unsplash

Jestem obserwatorem. Lubię przyglądać się ludziom, zwierzętom, sytuacjom. Rozkminiam, prowadzę małe dyskusje w głowie – wszak miło porozmawiać z kimś mądrym.

  Uwielbiam śledzić czarne ptaszory, których nikt nie lubi. Gawrony. One teraz wyjatkowo piękne. W jesiennym słońcu mają takie połyskliwe piórka, że chciałoby się przytulić, ale co to to nie, one nie darzą mnie zaufaniem, ani szacunkiem. Kilka lat temu jeden taki egzemplarz mnie wręcz zaatakował znienacka.

 Była zima, mróz jak cholera, lecę na zajęcia, przez park. A tu takie ptaszysko leci, leci i będąc nad moją głową chwycił mnie za włosy pazurami!!!  Obudził mnie bardziej niż kawa, zaraz pomyślałam o Hichcocku i zwiałam z tego miejsca czem prędzej. Tłumaczę sobie to wyuzdanie ptasie tym, że mróz a ja bez czapki – no wiadomo znak, albo, że Warszawa – a ja nie stąd, więc po co się baba panoszy? Niech wraca do swojej Koziej Wólki. Wydaje mi się, że ten skunksik mały nie był cały czarny tylko biało-czarny – co zmienia postać rzeczy i nie powoduje zmiany mojego stosunku do gawronów. Ale to taka dygresja,  o coś innego mi chodzi. O inną obserwację.

Za moim oknem pracowym jest trawnik, grasują tam krety i kosiarze trawników, wiec krukowate mają raj, bo zawsze coś z ziemi można wydłubać. Słyszę kiedyś wrzask, ptasi wrzask. Wyglądam myśląc, że może kot albo inny drapieżca chce porwać malca. Ale nie, scenka jest taka: idą dwa czarne, jeden za drugim, domyślam się, że pierwszy to matka (lub ojciec), bo większy. Idzie więc ta matka z dziobem przy ziemi, co jakiś czas wywleka jakąś dżdżowniczkę, lub coś równie smakowitego i wtedy ten mniejszy kroczący za matką – drze się jak by go ze skóry obdzierali, podbiega, próbuje wyrwać z dzioba rodzica zdobycz. Bez skutku. Cała historia powtarza się i powtarza i powtarza. Matka niewzruszona, ale kątem oka obserwuje tego małego krzykacza. Za sto milionowym razem zadziałało. Odczepił się. Zanurkował w kopcu krecim i ma. Swoją i tylko swoją gąsieniczkę, lub coś w tym stylu (np. pędraka, albo skorka?). wszyscy szczęśliwi: matka, bo ma spokój, mały, bo już umie polować i z głodu nie umrze jednak, no i ja, bo nie muszę słuchać wrzasków ptasich (chociaż akurat to mało ich obchodzi).

 Morał: pozwól dziecku samemu, nie rób za niego, nie spełniaj wszystkich zachcianek, pokaż i czekaj, nie wyręczaj, bądź blisko, cierpliwie, nie pospieszaj, bądź konsekwentna. No i kochaj. Po prostu.