Moda na jedynaki

Foto by Joshua Clay on Unsplash

Patrzę na swoje dzieci, stare już konie i sobie myślę, że mają fajnie, że nie są jednym.

Może i byłoby nam łatwiej, może i mniej problemów, może i dzieciak miałby więcej. Ale więcej czego? Miłości? Przecież nie. Może czasu poświęcalibyśmy mu więcej, więcej byśmy od niego wymagali, dostałby się na dobre studia, po nich pewnie zostałby dyrektorem. Czy to naprawdę takie ważne? Jak patrzę na moje dzieciaki, to widzę, że mają w związku z obecnością rodzeństwa więcej fajnych doświadczeń. Różnica między moimi dziećmi wynosi dwa lata, tak więc praktycznie zawsze byli razem. Na dodatek jedno jest kobietą, drugie mężczyzną, to jest w ogóle mega. Dzięki temu mogłam usłyszeć jak brat śpiewa rozbeczanej siostrze: - Nie citku, nie zwierzu tylko (tutaj zawieszał głos teatralnie)…MARYSIUUUU. To było zaraz po jej narodzinach. Nikt nie wie co to citku, ale na pewno nie zwierzu. Dla nas rodziców, te pierwsze lata nie były łatwe, zwłaszcza dla mnie, w ciąży i z dwulatkiem, ale dzięki temu, że tak to się poukładało mogłam poświęcić im dużo czasu. Potem oni się sami sobą zajmowali. Klocki lego latami słały się po podłodze, może gdyby syn był sam – budowałby, burzył i budował jeszcze raz, albo coś innego. Z siostrą te klocki nabierały innego sensu, wszystkie ludziki lego miały swoje imię  m.in.: Boluś, Seluś, Polka. Oni mieli swoje życie, przygody, chodzili do sądu, pracowali na budowie i nie wiem co jeszcze, bo raczej nie przeszkadzałam dzieciakom w zabawie.  Pamiętam pierwszy telefon komórkowy – jeden, na komunię. Otworzył się wtedy rozdział kręcenia filmików animowanych, albo  wyczynów dziecięcych nagrywanych i puszczanych potem od końca, albo w zwolnionym tempie. Wszystko było wspólne. Może nie było, mogło być. Jak się ugadali i dogadali. Czasem trzeba było przekupić, czasem zmanipulować, czasem ktoś poczuł się oszukany – nauczka na przyszłość. Jedynak by sobie tego nie zapewnił. Potem zaczęła się szkoła, tutaj też maluchy dzielnie się wspierały. Czasem jak wyjawiają teraz swoje stare sekrety to myślę sobie, że kurczę fajni ludzie z nich. Do dziś trzymają sztamę i chronią rodziców przed trudną prawdą, ale mają siebie, trudne doświadczenia dzielą na pół. Powoli wchodzą w smętne dorosłe życie, każde z nich samodzielnie. Jak nas, rodziców zabraknie mam nadzieję, że będą mogli liczyć na siebie, jedynak by tego nie miał. Obecność bliskiego człowieka, który wie o mnie więcej niż inni, z którym dzieliłam pokój (o zgrozo), który umie pocisnąć jak nikt inny, jest ważniejsza niż dobre studia, dobra praca i nudni starzy.