Możesz patrzeć spokojnie jak biją dziecko?

Photo by GoaShape on Unsplash

Ciepło się zrobiło, rodzice wylegli z dzieciakami na świat. W różnym wieku toto, kręci się po mieście,  w urzędach, sklepach i parkach. Łapią powietrze, niektóre nawet się bawią.

Inne siedzą z telefonem w ręku, niektóre z lodem tudzież innym produktem powodującym oblepienie po łokcie. Są też takie, które biegają jak szalone robiąc sobie dziury w portkach lub białych rajstopkach. Zdecydowana większość dzieciarni dąży do tego, aby zastosować kamuflaż całkowity,  stopić się z otoczeniem  co związane jest z pokryciem małego człowieka odpowiednio grubą warstwą czego popadnie. W grę wchodzi kurz, brud, błoto (jeśli są warunki sprzyjające), piasek, pożywienie i popitek. Obowiązkowo także czekolada lub cukier w płynie – pozostałości po batonikach i lizakach. Są też tacy, co nie pogardzą owocem, najlepiej nadaje się banan, mandarynka, ale jabłuszko też da radę, dobrze się wciera.  Proces kamuflowania to nie zabawa- nie ogranicza się do placu zabaw, czy innego parku z zielenią. To ciężka krwawica, to walka. Przeciwnikiem jest mama. Nie wiedzieć czemu ona zawsze protestuje i wyrywa z rąk potrzebne składniki. Żeby było śmieszniej najpierw je wciska na siłę:

- No masz tu Misiu bananka, masz tu soczek, masz bułeczkę.

Po czym nawet człowieku nie zaczniesz na dobre procesu tworzenia odpowiedniej warstwy międoląc uprzednio składnik, a ta już  leci z okrzykiem:

-Nie jesz to daj mamusi, nie brudź się, daj wytrzemy buzię chociaż.

Ot i cała robota na nic. Trzeba więc działać podstępem, zwłaszcza kiedy idziesz z matką do miejsca pełnego dorosłych ludzi pozamykanych w pokoikach i czemuś bardzo niezadowolonych, albo na pocztę – tam jest co robić, można pokręcić się między ludzkimi, zdenerwowanymi nogami, aha jest jeszcze bank, ale to raczej oczywiste.

Tym przydługim wstępem zmierzam do tego, że jak już te mamy zobaczą efekty działań swoich pociech, to zdarzają się takie, które wrzeszczą niemiłosiernie na swoje brzdące, albo co gorsze okładają je klapsami,  szarpią, ciągną za rękę tak, że płaczący dzieciak macha nogami w powietrzu przerażony i rozwrzeszczany, co jeszcze bardziej mamusię denerwuje, dając upust swemu niezadowoleniu. Widownia zaraz się znajduje, a jakże, pojawiają się ciche komentarze. Nikt jednak nie reaguje, najwyżej pokiwa smutno głową. Mam na myśli dorosłych ludzi. Może nie wiedzą jak zareagować.

-  Przecież ta matka zaraz całą swoją agresję wyleje na ciebie człowieku, tak ci powie, że w pięty pójdzie i to przy świadkach – tych wszystkich, którzy ją po cichu krytykują, ale boją się odezwać głośno. A poza tym, to, że teraz przestanie, to nie znaczy, że przestanie w ogóle. Pójdzie do domu i dzieciaka zleje podwójnie.

Patrzysz, widzisz, reaguj!

Była kiedyś taka akcja „kocham nie biję”, może czas na akcję: „widzę krzywdzenie, reaguję natychmiast”.

Mam znajomą, która reaguje zawsze, nawet jak potem nie może się pozbierać od nadmiaru słów obraźliwych, bo zwykle jej się dostaje. Zwłaszcza od wielkich facetów – tatusiów, oni nie przebierają w słowach, oburzeni jak może jakaś baba im zwracać uwagę. Im. Obca, głupia baba. Kiedy oni właśnie wychowują swoje dziecko. Czemu to robi? Ta znajoma, czemu to robi?

- Zawsze reaguję, bo nawet jeśli gość się na mnie rzuci z łapami (choć nigdy do tego nie doszło), to jest moment, kiedy zostawia w spokoju dziecko, kiedy się na mnie drze to ten maluch ma chwilę spokoju i czasem to wszystko, ale ja zawsze mam nadzieję, że ten dziad się ocknie, że gdzieś w mózgu mu zostanie ślad. Myślę, że gdyby reagowali wszyscy dorośli, zawsze stając w obronie dziecka – to takich sytuacji byłoby mniej. Ja się nigdy nie zastanawiam, co powiedzieć, czasem mówię grzecznie, czasem też pełną paszczą, nie wiem czy dobrze robię, ale nie miałabym spokoju, że pozwoliłam, żeby ktoś krzywdził dziecko w mojej obecności. Ja sobie poradzę z wyzwiskami, niejedno już w życiu widziałam, a te maluchy, które są bite na oczach gawiedzi nabierają przekonania, że dorośli tak mogą, że to normalne.  Wkraczają w życie jako ofiary przemocy. Tylko sprawcy się zmieniają.

Co ty na to czytelniku?