Kim jest ciocia Bim Bom?

Photo by NordWood Themes on Unsplash

Bim Bom, to ciocia-nieciocia, sąsiadka raczej, koleżanka mamy. Była jedną z dwóch obcych dorosłych, które odcisnęły trwały ślad. Z czasów, kiedy do koleżanki-sąsiadki przychodziło się bez zapowiedzi,. Przychodziło się i czuło się jak we własnym domu. Na stół wjeżdżało co tam było akurat w domu, a to ciasto z niedzieli, a to jajecznica. Koniecznie herbatka, chociaż zdarzały się mocniejsze trunki. Mama z ciocią gadały, a ja przysłuchiwałam się bacznie rozmowie dorosłych. Uczestniczyłam ze swoją małą szklaneczką kompotu. Ciocia Bim Bom była wyjątkową osobą – zawsze w kieszeni miała coś dla dziecka – czyli mnie. I nie były to tylko słodycze, ale także plony z działki, albo coś, co wiedziała, że mnie ucieszy. Miała taki magiczny dom, inny niż mój, długo się dziwiłam jak to możliwe? Na jej choince bywały prawdziwe świeczki – jak w skansenie (nigdy nie widziałam ich w akcji, ale już sam fakt takiego urządzenia powodował, że język ze zdziwienia wyłaził na brodę). Zawsze znalazła jakieś unikatowe smakołyki, którymi podejmowała gościa-niegościa. Moje dzieci też trochę zahaczyły o tę postać (to one nazwały ją ciocią Bim Bom, z racji tego, że miała na ścianie zegar z kurantem) . Odeszła nagle i niepostrzeżenie. Kiedy patrzę na mój okazały winobluszcz  przypominam sobie te kilka patyczków ukorzenionych, które mi  przyniosła z poleceniem natychmiastowego posadzenia. Nigdy się ze mnie nie śmiała, nie traktowała jak powietrze, inni dorośli tak robili. Dla nich było ważne, czy mówimy im dzień dobry, jak nie to zaraz lecieli z jęzorem do matki.  Jak trzeba było pożyczyć soli – do cioci Bim Bom leciało się jak na skrzydłach, zawsze było coś w gratisie.

Druga to też sąsiadka, ale za to jaka. Kiedy wykładam ciasto na paterę udającą kryształ – myślę o niej. Pamiętała o moich urodzinach, imieninach, egzaminach i innych ważnych datach. W wigilię była pierwszym gościem. Nie ważne, że to powinien być mężczyzna, kto o tym wtedy myślał? Przychodziła z samego rana, chociaż miała pełne ręce roboty – żeby dziecku, małej Ewuni złożyć życzenia imieninowe, z załącznikiem oczywiście. Wtedy wolałam czekoladki, a nie taki dorosły prezent – ale dzisiaj? Uśmiecham się do tej patery na nóżkach.

Trochę mnie przechowywała, jak nie chciałam iść do przedszkola i nie miałam z kim zostać w domu, podsuwała same najlepsze kąski, już to pierogi, już to pyszne drożdżowe bułeczki (kto dzisiaj takie robi?), do historii przeszła zupa grzybowa, której zjadłam u niej cały garnek, a potem bałam się,że pęknę. Serio.

Każdy powinien mieć takiego kogoś, kto nie jest rodzicem, a potrafi tyle dać jako dobry dorosły, nie mówiąc o sytuacjach, gdy rodzice szwankują i taki dorosły to jedyny ratunek dla dziecka.

Z nieco innej dziś perspektywy błąka się po głowie pytanie: czy jesteś takim dorosłym? Czy obce dzieci cię lubią? Czy fajnie z tobą być? Czy umiesz traktować poważnie małych ludzi? Czy masz z tego radość? Czy inni ludzie dostali od ciebie to coś, co sprawia, że pamiętają?