Czy twój syn też jest Kenem?

Foto by Scott Webb on Unsplash

Pracuję czasem z dziećmi, prowadzę warsztaty w szkołach dotyczące przeciwdziałania przemocy. Bardzo to lubię. Obserwuję, przyglądam się, porównuję. Ostatnio zauważyłam nowy trend: "być jak Ken",  okropnie mnie to śmieszy, choć wcale takie zabawne nie jest. 

Wyobraź sobie dziesięciolatka, może dwunastolatka  -  to taki nieduży chłopaczek – klasa 3 albo 5. Jak go widzisz? Dżinsy albo dres, adidasy, krótkie włosy, ruchliwy, lubi piłkę, rower, sport. Plecak jakiś zwykły ale mocny , zwykle rzucany gdzieś pod klasą, z dziewczynami różnie, trochę lubi, ale się nie narzuca, żeby kumple nie pomyśleli, że mu na którejś zależy. Coś w tym stylu?

 Mylisz się, grubo się mylisz. Ostatnimi czasy trochę się zmieniło. W każdej klasie prym wiedzie grupa świetnie ubranych chłopaczków, z włosy na żel rzuconymi, albo jakąś inną bardzo modną fryzurą, butki mokasynki z prawdziwej skóry, na ręku wypasiony zegarek z funkcjami takimi, że nawet nazwać nie umiem.  Oni nie grają w piłę, na desce też nie pomykają, bo w spodenkach za kilka setek to trochę nie wypada. 

Snuje się taki Bożydarek  z innym Maksencjuszem, opowiadają sobie o saldach bankowych swoich rodziców. Na podłodze taki nie usiądzie, na wuefie też mało ćwiczy, chociaż strój sportowy ma taki, że niech się Lewandowski schowa. Za dziewczynami się oglądają owszem, mogliby już z jakąś  chodzić, ale  mało która spełnia oczekiwania. Pod szkołę podjeżdżają z fasonem, tata wozi, albo taty kierowca, plecak jeszcze mają, ale jak skończą piętnaście to pewnie będzie neseserek ze skóry.

 Żal mi tych dzieciaków przebranych za dorosłych. Raczej nie wierzę, że dziesięciolatek z wypiekami na twarzy śledzi trendy mody młodomęskiej i wywiera wpływ na starych, żeby kupili blezerek koniecznie od Calvina Kleina. Pewnie ojciec też dzieciaka nie ubiera, on daje kasę. 

Za tym stoi jednak matka. To ona kupuje, wybiera, wozi do fryzjera, wybiera fryzurę, przekonuje, zresztą ona wie co w modzie piszczy, nie opala w solarium, bo po wakacjach trochę zostało (no przecież nie Dębkach). Dlaczego robi synowi taką krzywdę nie wiem. Nie nikt z tych chłoptasiów się nie śmieje, bo pieniądze mają dar przekonywania, pewnie inni też marzą o tym, żeby tak wyglądać.  A ja  kiwam głową jak piesek w dużym fiacie, bo wolę wygłupiać się z tymi z drugiej, albo trzeciej ligi modowej. Z niedoczyszczonymi paznokciami (smar się nie domył po rowerze) z rogalem na gębie, z umiejętnością gwizdania na palcach i łażenia po drzewach, ze zwykłym telefonem i słuchawkami za parę groszy.

Czemu my dorośli w dobrej zapewne wierze potrafimy tak skrzywdzić własne dziecko? 
Czemu musi ono być wizytówką naszego portfela? 
Czemu jego wartość zależy od tego co ma na sobie?
 Już widzę ten sztab psychoterapeutów za jakiś czas otaczający naszego ślicznego Kena. Raczej nie przesadzam.