Co czytać dzieciom?

Wszyscy wiemy, że należy dzieciom czytać. Codziennie. Od początku ich istnienia najlepiej. Niektórzy nawet to robią, ja także. A właściwie robiłam, bo udało mi się doprowadzić do takiego stanu, że dzieci czytają same. Nie powinno to nikogo dziwić, ale to podobno nieczęsty przypadek - czytający nastolatek.

Jeśli rodzic nie czyta nawet paragonów z biedronki, to dlaczego małolat miałby sięgać po piękną literaturę? Nie wiem. W każdym razie paragony oraz instrukcje obsługi czytuję, więc przykład dałam, żeby nie było. Jako małym dziecięciom czytywałam różne rzeczy, ale najbardziej zapadły nam w pamięci takie oto pozycje:

KSIĄŻKI DLA DZIECI, KTÓRE NIGDY SIĘ NIE ZESTARZEJĄ:
Tytułem wstępu muszę zaznaczyć, że żadne nowości, wygrała klasyka klasyki dla dzieci, książki, do których wracaliśmy milion razy, no może nie do wszystkich, przerzucaliśmy się frazami z różnych rozdziałów. Przednia zabawa. A zatem:

Miejsce pierwsze król królów:
Kubuś Puchatek i Chatka Puchatka A. A. Milne przekład Ireny Tuwim

Obie książki stare jak świat, zaczytane, dziś w rozsypce. Dzieciaki jeszcze nie oglądały durnych bajek w tv kiedy czytano im Kubusia. I tu muszę dodać, że ten Kubuś z takimi czarno-białymi ilustracjami to dla mnie jedyny i prawdziwy Kubuś – miś o bardzo małym rozumku. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego zalał nas ten Disneyowski, żółty potworek, za którym wszyscy się uganiają. Dla mnie to disco polo literatury i filmu dla dzieci też – kretyńskie dialogi, głupie przygody – nie, nie i jeszcze raz mówię nie.

Kubuś utknięty w domu Królika

Co robi Kubuś? Mjuty liczy - tak twierdzą moje dzieci

To po lekturze Kubusia graliśmy na każdym możliwym mostku w misie patysie i zawsze była to przednia zabawa, albo zimą (e tam, nie dalej jak miesiąc temu)śpiewaliśmy:
  im bardziej pada śnieg bim bom, 
im bardziej prószy śnieg bim bom,
tym bardziej sypie śnieg bim bom,
 jak biały puch z poduszki. 
I nie wie zwierz ni człek bim bom, 
choć żyłby cały wiek bim bom,
 kiedy tak pada śnieg bim bom, 
jak marzną mi paluszki.
Na całe gardło. Jak teraz o tym piszę, to widzę te wszystkie nasze wieczory, kiedy towarzyszyły nam zwierzęta ze Stumilowego Lasu i oczywiście Krzyś, który Kubusia kochał bardzo. Ze wzajemnością.

Drugie miejsce to:
 Dzieci z Bullerbyn Astrid Lindgren – to nawet była lektura szkolna, ale my czytaliśmy to dużo wcześniej. I znowu magia. Przenosiliśmy się do małej wioski (ciekawa jestem jak inni wyobrażali sobie te miejsca – bo, że wyobrażali sobie jestem pewna) i wcale nie przeszkadzało nam, że to trochę zamierzchłe czasy, bez telefonów, komputerów, a jak świetna zabawa. Już same imiona bohaterów dziwiły, bo jak można się nazywać Lasse albo Bosse. Furorę zrobiła historia o kawałku kiełbasy dobrze obsuszonej.

Trzecie miejsce to perła: Wesoła gromadka z niezmiernie krwawymi poemacikami dla dzieci. Całość opracowana przez mistrza ilustracji i poczucia humoru– Bohdana Butenkę. Właściwie to mój namber łan. Od momentu, gdy jako dziecko zobaczyłam pocztówkę z rysunkami Butenki zakochałam się. W nocy o północy poznam tę specyficzną kreskę. Książka jest nie do zdobycia, nasz tylko okładki nie ma, wierszyki znaliśmy na pamięć: o utoniętym Dyziu, o Juleczku, co miał zwyczaj ssać palec, o niezgodzie wśród dziatwy. To tylko niektóre z nich, wszystkie kończą się tragicznie – dla starszych dzieci z dużym dystansem. Wszytkie te wierszyki pochodzą z literatury dziecięcej lat zamierzchłych m.in. 1905 r. i robią wrażenie. Moja córka odważyła się jeden z wierszy recytować w szkole na jakimś konkursie, ale bez powodzenia – czemu się nie dziwię, szkoła tępi indywidualizm i inność wszelaką. Gdybyście książkę znaleźli w antykwariacie – kupujcie w ciemno.

Wesoła gromadka Wybór i opracowanie graficzne Bohdan Butenko

Wesoła gromadka Wybór i opracowanie graficzne Bohdan Butenko

Na czwartym dwie książki: Kajtkowe przygody – Marii Kownackiej, o bocianie, który zamieszkał w wiejskiej chacie i Ferdynand Wspaniały - Ludwika Jerzego Kerna . Pierwsza z nich moja nagroda ukończenia przedszkola, druga mojego męża. U dzieci przeszły bez echa, no może trochę, ale każdy z nas ma taką książkę, która w dzieciństwie zrobiła wrażenie, albo była ważna z jakiegoś innego powodu i wciskamy ją potem naszym dzieciom zachwalając, a one nic na to. Cóż.

Na czwartym miejscu mojej córki – Madika z czerwcowego wzgórza. Sama ją już czytała. Sto razy.

Na czwartym syna – Dlaczego borowik został królem grzybów Ewy Szelburg Zarembiny – mówi, że ze względu na ilustracje. Na pewno będzie wciskał swoim dzieciom, bo to była pierwsza książka z biblioteki, jak ją przeczytał i musiał oddać, płakał calą noc. Tak, że ten.
A twoje najukochańsze książki z dzieciństwa to jakie, co kupiłaś dziecku ze względu na swoje przeżycia młodzieńcze?