Pogadanka dla rodziców

Photo by Jonas Jacobsson on Unsplash

Całkiem przypadkiem i zupełnie niechcący byłam wczoraj świadkiem pogadanki dla rodziców na temat wychowania.  W szkole. Czego ja tam się dowiedziałam? Czego napatrzyłam? Wszyscy rodzice, a było ich niemało, widocznie obecność obowiązkowa, spęd zorganizowany bardzo dobrze też się napatrzyli i nasłuchali. Co człowiek usłyszy, tego nie da się odsłyszeć.

Ci w pierwszych rzędach mocno skupieni, ci z tyłu swobodni, a ci co nie zmieścili się w świetlicy – spokojnie skrolowali swoje internety. Oczywiście prelegentka przygotowana. Wszystko co mówiła można było jednocześnie śledzić na ekranie, jeśli ktoś nie ma problemów z czytaniem i miał okulary-mógł się poczuć jak w bibliotecznym niebie, literka po literce.

Prezentacja odczytana beznamiętnym, usypiającym głosem – zapewne przyczyniła się do narodzin wielu rodzicielskich postanowień. U mnie nie nastąpiły one, bo prelekcja była nie do mnie skierowana, ja starałam się nie słuchać, no bo w końcu nie będę korzystała z czyjegoś dorobku na krzywy ryj, a poza tym moje dzieciątka już na szczęście poza murami szkoły. Ja dobrze czułam, żeby nie chodzić do szkół moich pociesząt na takie pogadanki, bo chyba bym nie zdzierżyła.  
Wracając do wczoraj, nie chciałam słuchać specjalnie, ale coś mi tam jednak wpadło do ucha i wyjść teraz nie chce. Pani powiedziała (oczywiście nie jakaś z ulicy – ale doświadczony pedagog, albo psycholog z Poradni PP), że dzieci potrzebują do prawidłowego rozwoju zakazów i nakazów, oraz rozbudowanego systemu kar, bo to jakoś w parze idzie. Inaczej się nie da. Rodzice smętnie kiwali głowami, na znak, że są na trzy razy tak, przynajmniej ci z pierwszych rzędów, bo oni byli obserwowani przez kadrę pedagogiczną. A może kiwali na znak, że wiemy, wiemy ale to nie działa? Raczej nie mieli możliwości o tym porozmawiać, bo prelekcja nie zakładała pytań, a już na pewno nie odpowiedzi. A szkoda. Wystarczyło zapytać.
Strasznie mnie wkurza, kiedy tak zwani specjaliści mamią rodziców swoimi tezami z mądrych książek  nadgryzionych zębem okrutnego czasu i przez to nieaktualnych jak cholera, nie widząc realnych sytuacji, przykładów z życia, także, a może przede wszystkim swojego. Jakoś tak się niezręcznie składa, że znakomita większość psychologów i pedagogów i nauczycieli i wychowawców ma duże problemy związane z wychowaniem swoich dzieci. Albo inaczej, ich dzieci nie chcą być argumentami potwierdzającymi mądre tezy.
Wracam do zakazów i nakazów – nie muszę być specjalistą żeby wiedzieć, że to co one we mnie powodują, to nie jest wdzięczność do systemu za wielkoduszność, ale wściekłość i bunt oraz spięcie pośladów  i zrobienie wszystkiego, aby system oszukać i pokazać kto tu kurna rządzi.
Nie rozumiem zadziwienia dorosłych: to kary też nie działają??? To najlepiej wychowywać  bezstresowo? I chamski uśmiech mówiący – co ty wiesz o życiu? Bo nie ma nic pomiędzy, bo jak ojcu tłukącemu syna powiesz, że to lanie nie działa, on ci rzuci w twarz obelgę o wychowaniu bezstresowym. Nie działa ojcze drogi. Gdyby działało, to nie musiałbyś dzieciaka lać tak często, po jednym miałbyś anioła w chałupie.  A przypomnij pan sobie, co się działo w twojej głowie, jak twój ojciec zdejmował pasek, albo kabel od żelazka.
Czułeś wtedy, że oj tato, jak dobrze, że mnie teraz skarcisz, spowodujesz tym samym, że ja już nigdy nie wrócę później do domu. Albo: bij tata, bij, bo ja już nie chcę przynosić dwój do domu (no, wtedy nie było jedynek, jak ojciec cię lał). Albo pomoc koledze:

- Idź Marek już do domu, poproś mamę, żeby ci dała skuteczną karę, bośmy przecież trzy zakazy przekroczyli, ja też swojej tak powiem. To dla naszego dobra Marek.

Kiedy w człowieku przeskakuje ta zapadka i z myślenia: o jak ja nienawidzę starych, zaczyna myśleć – dobrze, że mnie tłukli, dobrze, że na nic nie pozwalali, bo nie wyszedłbym na ludzi. Chodzi potem taki osobnik i wciska te kity smutne. Może robi to z zemsty: dlaczego inni mają mieć lepiej, niech cierpią, zobaczą jak to jest.  Najgorzej jak zostaje pedagogiem i dalej tak myśli.