Wszystkiedzieciouspokajacz

Najpierw ich usłyszałam. Głosy dorosłych mieszały się z marudzeniem niemowlęcia i szczebiotaniem starszej dziewczynki.
Czekałam na autobus, myślałam, że będzie nuda, słuchawki zostały w domu, a przecież nie włączę muzy w telefonie - jak to zwykli robić małe maderfakersy. Po pierwsze za stara jestem, po drugie z czym do ludzi? Nie mam ajfona, a muzykę też trochę niedzisiejszą. Chociaż nie, mogłabym ostatnie Lao Che - sztosik. No to, siedzę, nudzę się, aż tu nagle co ja paczę? Nadchodzą podmioty do obserwowania. Ręce zacieram, bo cała rodzina: tata, mama, córka- lat około osiem i synek w wózku, sądząc po wysłużonym obuwiu - ma więcej niż rok. Marudzenie malca sięnasila, wiadomo, zatrzymali się, stoją w miejscu, nuda. Ale, ale mama wyjęła telefon, coś tam sprawdza. Mały wyraźnie skumał, że teraz albo nigdy. Wije się w wózku jak piskorz, zawodzi. Tata chce  go okryć kocykiem, bo zimno jak pierun, a on :
- Nie, mamaaaaa, mamaaaa buuuurghlwloooow łaaaaa!
- Chcesz, żeby cię mama okryła?
- Taaaaaaaaaa!!!
O, myślę sobie, mały zgrywus. Mama tuli go w kocyk, a ten wyciąga sine z zimna rączęta. Nie, nie chce na ręce, nie chce się rzucić mamie na szyję, on chce ten przedmiot. O gościu, myślę, ciekawa jestem ile ty już godzin gry w grę masz za sobą, bo zachowujesz się, jak alkoholik na odwyku. Zaraz będzie zapaść. Mama twardo nie i nie. Nie dała, tata się włączył, że nie wolno, że cicho, bo ludzie patrzą, dziewczynka pląsa wokół wózka. Jakoś bąbla spacyfikowali. Nadjechała bryka. Wsiadamy. Dzieciak z wrzaskiem. Widać, że nie pierwszy raz jedzie autobusem, wie co robić. Drze się coraz bardziej, wstaje w wózku, łzy się leją, przechodzi w pisk, wie, że nie wytrzymają. Mama spotkała znajomą, rozmawiają, ojciec dwoi się i troi:
-Usiądź, usiądź, bo zaraz wysiądziemy i będziesz szedł na pieszo.
-Łaaaaaaaa, nieeeeee, mamaaaaa nieeeee!
-Siadaj!!!!
Nie ujechaliśmy tak nawet jednego przystanku przy upojnym wtórze wrzasku kiedy tata zmiękł:
-Chcesz telefonik?
-Taaaaaaa, mamaaaaaaa!
Dał mu, musiał mu dać.
 I cisza.
Wiem, że oni urodzili się w innym świecie niż ja, i że z telefonem w pulchnej łapce, ale nie przesadzajmy. Obejrzyj film Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę (czyli dawniej Dzieci Niczyje).