Mgr przed nazwiskiem nie oznacza mądrości

Photo by Andrew Worley on Unsplash

Chyba się starzeję.
Słucham właśnie Dire Straits, ja ich nawet w młodości specjalnie nie lubiłam, a teraz proszę bardzo, nieświeży rock i praca wre. Na full słucham, tak lubię najbardziej. Dobrze, że wynaleziono słuchawki. Ale do rzeczy. Poszwendałam się ostatnio po necie, nie żeby z nudów, raczej za dużo pracy powoduje długotrwałą prokrastynację. A jak już na gardle nóż, to spinamy poślady i robota aż furczy. jeszcze sobie podśpiewuję pod nosem. Ku uciesze świadków, bo najlepiej mi idzie angielski po dziecinnemu (czyli wymyślony zupełnie język).
Co znalazłam w czeluściach internetów? Ciekawe rzeczy, między innymi artykuł o tym, że dzieciom nie powinno się stawiać granic ponieważ je to ogranicza i powoduje szkody w psychice. Dobra,  każdy może tak myśleć, patrzę, kto się podpisał? Psycholożka. Że nie wymienię nazwiska, nieznana. Przynajmniej mi. Co nic nie znaczy, bo ja nawet gwiazd w tańcu z gwiazdami nie znam. Taka ze mnie ignorantka. Przeszłabym obojętnie, ale pomyślałam, że do cholery, kto jak nie psycholog bywa autorytetem dla rodziców?
 Znam wielu doskonałych specjalistów w tej dziedzinie, ale znam też osoby, które nie powinny mieć absolutnie żadnego kontaktu z ludźmi, z powodu niedouczenia, z powodu światopoglądu, z powodu szkód jakie wyrządzają ludziom. Często po takiej sesji stłamszony osobnik nigdy już nie zechce widzieć żadnego specjalisty od psyche.
Znam psychologów, którzy ogłaszali się samozwańczymi psychoterapeutami i bez pardonu urządzali sobie gabinety psychoterapeutyczne. I co się dziwię? No właściwie nie powinnam, dzisiaj każda szanująca się uczelnia z kierunkami humanistycznymi wypluwa całe rzesze psychologów. Nie trzeba wykazywać się szczególnymi predyspozycjami, wystarczy mieć kaskę i umieć pozaliczać egzaminy. Co się dzieje potem? Ci co mają układy, albo parcie na szkło ogłaszają rewolucje. Ważne żeby było nowatorsko, żeby odciąć się od akademików, objawić prawdę maluczkim. Np. nie karmimy dziecka na żądanie, nie nosimy- żeby się nie przyzwyczajało, nie bierzemy na ręce, kiedy płacze, niech się wypłacze. Co jakiś czas takie pomysły na wychowanie się pojawiają, co jakiś czas mamy nieszczęśliwe dzieci i nieszczęśliwe mamy (no serce mi pęka, ale tak trzeba). Zobaczcie do czego doprowadzili wspaniali Norwegowie, jak świetnie spisuje się Bernevernet odbierając dzieci na prawo i lewo, przekazując z rąk do rąk  święcie wierząc, że chroni dobro dziecka.
Wracając jednak do tych nieszczęsnych granic, jestem zdumiona, że przez pięć lat studiowania psycholożka nie dowiedziała się na czym to stawianie i uznawanie granic dziecka polega. Nie wie, że już od narodzenia ustanawiamy (my rodzice) granice chociażby związane z porą kąpieli, sposobu zasypiania, karmienia. Robimy to tak, aby uszanować potrzeby dziecka. Ustanawiamy granice kiedy  nie pozwalamy się ciągnąć za włosy przez niemowlę i paćkać zupą podczas obiadu, że nie pozwalamy pięciolatkowi biegać bezkarnie po autostradzie, a piętnastolatkowi jarać szlugi na chacie. Bardzo chcę powiedzieć to głośno: przeczytajcie "Jak kochać dziecko" mojego ukochanego Janusza Korczaka, żeby nie pozwolić się wpuszczać w kanał. Kto jeszcze nie czytał biegiem do księgarni. A jak macie coś lepszego od Marka Knopflera to podzielcie się.