Przemoc w przedszkolu to normalka

Photo by Hunter Johnson on Unsplash

Pamiętam panią Jadzię z przedszkola, bałam się jej jak ognia, wysoka, chuda, zgryźliwa. Leżakowanie w jej obecności to katorga.Trzeba było leżeć na baczność, nie wolno było wychodzić, płakać i w ogóle nic nie było wolno. Stare dzieje powiesz? Po co wracać do tego? Może stare, ale jeśli myślisz, że twoje dziecko w przedszkolu nie przeżywa traumatycznych chwil, to możesz się mylić.
Może twoje dziecko należy do tych szczęśliwców, którzy mają fajne, mądre ciocie. Bo teraz są ciocie w przedszkolu. Pal licho jeśli są w porządku, ale jak można nazywać ciocią kobietę, która nie pozwala wyjść do toalety, a potem krzyczy, że mokre spodnie. Ośmiesza przed całą grupą. Jak można nazywać ciocią kogoś, kto ma czarną listę i za każde przewinienie, nawet nie twoje zapisuje cię na tę listę i jesteś tam cały tydzień. Cały w strachu co to może znaczyć. Cały tydzień! Jaka to ciocia, jeśli potrafi cię odizolować od innych dzieci: siedzisz sam przy stoliku, sam jesz, nie uczestniczysz w zabawie. Jak można powiedzieć ciocia o kimś, kto kłamie rodzicom o twoich przewinieniach, jest niesprawiedliwa, wymierza kary, ośmiesza, przezywa, manipuluje? Kiedy ja byłam dzieckiem w przedszkolach nie było cioć. Były panie, które pomogły w toalecie, pogłaskały po głowie, pomogły się ubrać, jak płakałeś przytuliły. No tak, ale zaraz potem przyszła pedofilia.Nie wolno dotykać dzieci. Wolno natomiast znęcać się psychicznie, bo wszystkie te przykłady, które wymieniłam mieszczą się w definicji przemocy psychicznej: Przemoc psychiczna to wywieranie wpływu na proces myślowy, zachowanie lub stan fizyczny osoby pomimo braku jej przyzwolenia przy użyciu środków komunikacji interpersonalnej.Istotnym elementem jest fakt, że osoba stosująca przemoc ma przewagę nad swoją ofiarą, ma władzę, jest silniejsza fizycznie i psychicznie. Przemoc psychiczna zawiera przymus i groźby np.: obrażanie, wyzywanie, osądzanie, ocenianie, krytykowanie, straszenie, szantażowanie, grożenie, nieliczenie się z uczuciami, krzyczenie, oskarżanie, obwinianie, oczernianie, krzywdzenie zwierząt, czytanie osobistej korespondencji, ujawnianie tajemnic, sekretów, wyśmiewanie, lekceważenie, itp.;
Przemoc psychiczna jest najczęstszą formą przemocy i jest trudna do udowodnienia. Bardzo trudna. Nasze przedszkolne ciocie nie zachowują się przemocowo wobec dzieci, które potrafią odpysknąć, nie dostosować się i przede wszystkim polecą z jęzorem do mamusi, a ta zaraz zrobi awanturę. Traktują w ten sposób dzieci ciche, nieśmiałe, wycofane, wystraszone. Wiadomo,że nie powiedzą rodzicom, a przy okazji cała grupa widzi co może ich spotkać za niesubordynację. Choćby domniemaną. Ciocia nie ma czasu i całego dnia, żeby dociekać kto zawinił, kto kogo popchnął, ukarze (tak ukarze, chociaż w domu dziecka nie ma kar tylko konsekwencje) tego, kogo najłatwiej ukarać. Czemu się dziwimy, że ktoś staje się w szkole kozłem ofiarnym? Myślicie, że za ostro pogrywam? Może, ale pragnę przypomnieć, że dziś wszystkie wychowawczynie w przedszkolach mają, bo muszą mieć wyższe wykształcenie pedagogiczne, nigdzie nie mówi się o stosowaniu podobnych metod dyscyplinujących, nawet ten słynny system żetonów jest w przedszkolach zniekształcany na maksa (uśmiechnięte, albo smutne buźki i nic pomiędzy i niejasne reguły i zasady). Panie w moim przedszkolu raczej nie miały ukończonych studiów, mimo to były empatyczne i mądre (oprócz pani Jadzi rzecz jasna). Rzadki to obrazek, kiedy wychowawczyni przeprasza dziecko, nawet jeśli niechcący rąbnęła go drzwiami tak, że miało guza jak śliwkę. Nawet do głowy to cioci nie przyszło. Nie przeprosi kiedy go posądziła o coś czego nie zrobił, nie zada sobie trudu, żeby wysłuchać i spróbować zrozumieć. Taka ciocia wrzód na dupie.
Pracuję w instytucji, która przeciwdziała przemocy w rodzinie, w małym mieście, rokrocznie prowadzimy szkolenia i warsztaty profilaktyczne. Pracujemy z dziećmi, dorosłymi, nauczycielami - bezpłatnie. Ani razu z naszej oferty nie skorzystało przedszkole, choć jest ich niemało w moim mieście. Ot, takie życie.