Niezdara, niejadek, złośliwiec - jak walczyć z wadami dziecka?

Photo by Becca Tarter on Unsplash

- Wiesz, ten mój Kazio to taka gapa, w konkursie na największego jełopa to jak nic zająłby drugie miejsce. Dlaczego drugie? Bo taki jełop.
Wyobraź sobie, że on potrafi chodzić głodny pół dnia, bo nie przyjdzie mu do głowy powiedzieć, że chce jeść. W przedszkolu zawsze jest na szarym końcu. Wszystkie dzieci już ubrane do wyjścia, a on jeszcze pracę kończy. Masakra, jak on sobie w życiu poradzi? Nie poradzi sobie.

- To jeszcze nic, moja Klaudusia to diabeł wcielony, ona jeszcze będąc w brzuchu szalała. Wszędzie jej pełno, moja mama mówi, że psu w tyłek by wlazła i jeszcze się obróciła. Wszystko ją interesuje, ona nie ma czasu spać, już nie mam do niej siły. Wczoraj mi wysypała wszystko co było w szafce, mąkę, cukier, płatki i rozniosła po całym domu. Ja na nią się drę. A ta stoi i się uśmiecha. Nic sobie z tego nie robi, ja nie wiem co to będzie jak pójdzie do szkoły.

- Dajcie spokój, ja to mam problem ze swoim Kacperkiem. On w ogóle nie potrzebuje jeść. Niejadek od urodzenia, co ja się nagimnastykuję, żeby zjadł dwie łyżeczki zupy. Chodzę za nim cały dzień i proszę, żeby coś zjadł. Czy nie próbowałam cudownego środka (by niejadek zjadł obiadek?) – oczywiście, że próbowałam. NIE DZIAŁA. I w ogóle N I C  N I E  D Z I A Ł A, bo on jest po prostu niejadkiem.

Często słyszę takie wymiany myśli. My dorośli mamy takie proste patrzenie na rzeczywistość dziecka. Z góry określamy, że jest jakieś. Złośliwe, płaczliwe, niejadek, rozrabiaka, przylepa itp. Oczywiście od urodzenia, ba, od poczęcia.

- Sebuś jest taki strachliwy, bo ja w ciąży tak strasznie się przestraszyłam. (tutaj przynajmniej jest cień odpowiedzialności ha, ha, ha).

Dziecko rodzi się z etykietką. Przychodzą babcie, ciocie, ciocie przyszywane – i wszystkie one od razu wiedzą co jest na etykiecie. I chociaż to biała karta, ja jako matka mam obowiązek poinformować, że oto urodził nam się maruda, proszę więc tak go do końca życia traktować. Jeśli będzie się przewracał o własne nogi to dlatego właśnie.  Cała rodzina wtajemniczona będzie naszą pociechę traktować tak jak ją określa etykietka:

- Zośka, wychodź natychmiast z pokoju, bo zaraz coś spsocisz!

 To babcia. Nie ważne, że Zosia akurat ogląda książeczkę, wszak babcia wie lepiej, chce uchronić dzieciaka przed niebezpieczeństwem, a jakże.

- Bartek, zacznij już zakładać buty, bo wychodzimy za trzy godziny, to może zdążysz.

To tata. Taki żarcik. Mimochodem.

- Nie patrz tak Beatka, bo na pewno coś knujesz.

Zobaczcie jaki ona ma złośliwy wzrok, jakby mogła, toby zabiła. Tym wzrokiem. Mówi niezwykle spostrzegawcza ciocia.

Przerąbane co? Kto tego nie doświadczył, niech pierwszy rzuci kamieniem. Ciągną się za nami te etykietki, mamusia na pierwszej wywiadowce poinformuje wychowawcę co to za ziółko, przyszłą kandydatkę na żonę też. Nich wie co ją w życiu spotkało.

Czy etykieta ułatwia obsługę człowieka?

Przyjmując założenie, że jest on, ten człowiek zgodny z opisem. A jest rzadko. Skupiamy się na jakiejś wadzie, cesze charakteru dziecka i radośnie zauważamy tylko te momenty, kiedy prawda życiowa się zgadza z załączonym obrazkiem. Nie widzimy, że nasz niejadek ma dobre dni, kiedy sam zjada posiłek, nie widzimy, że diabeł wcielony wycisza się podczas opowiadania bajek. Mało tego, opowiadamy te mądrości przy dziecku wszystkim, którzy chcą tego słuchać. Samospełniająca się przepowiednia.

Co zrobić, żeby nasz Pawełek wyrwał się z szufladki?

Na pewno nie to co przychodzi nam teraz do głowy, czyli nie skupiamy się jeszcze bardziej na dziecku, ale zupełnie odwrotnie: SKUPIAMY SIĘ NA SOBIE, przyglądamy się swoim reakcjom na zachowanie dziecka, jesteśmy szczególnie uważni na słowa , na myśli.  Przestajemy szukać uzasadnienia naszych osądów w działaniach dziecka. Kiedy zdarza się nam pomyśleć – ależ niezguła, przypomnijmy sobie momenty, kiedy tą niezgułą nie był (za karę proponuję wymienić w myśli trzy takie zdarzenia). Zapewniam, że metoda działa, po miesiącu okaże się, że Pawełek nie jest niezdarą, że całkiem nieźle sobie radzi, może nie jest tak szybki jak koledzy w jego wieku, ale MA INNE ZALETY. Dzięki temu, że nie skupiamy się na podstawowej wadzie, możemy odkryć w naszym dziecku zalety, cechy, którymi wyróżnia się spośród innych.

 Gdybyśmy nagrali film pod tytułem „jeden dzień z życia mojego dziecka”  - to ile znajdziemy w nim sytuacji, które będą się zgadzały z etykietą?