A kup mu co chce

Photo by Obi Onyeador on Unsplash

Tytuł mówi sam za siebie, ale jest gwiazdka. Kup mu co chce ale nie od razu. Poczekaj, poprzyglądaj się czy naprawdę mu zależy.

 Przeczytałam fajny post na pewnym blogu  (inspirująca historia) i odblokowały mi się wspomnienia. Mogłabym dać podtytuł:

Dlaczego nie zostałam wirtuozem gitary?

Nie zostałam, bo rodzice kupili mi gitarę. Po prostu. Oczywiście, że mam im za złe, albowiem widzę siebie na scenie. Z gitarą. Jak wymiatam, jak biją się o mnie największe zespoły świata. Przepadło, a było tak:

Jako mała dziewczynka byłam równie kreatywna co dziś, ciekawa świata i otwarta. Czasy trudne, co też ma znaczenie. Miałam z pięć lat, chodziłam do przedszkola. Pewnego razu w moim sklepie osiedlowym typu mydło i powidło zobaczyłam przedmiot, który mnie mocno zainteresował. Leżał on wśród gwoździ, śrubek, blachy ocynkowanej i lepu na muchy. To był taki sklep, w którym naście lat później kupowałam winyle Oddziału Zamkniętego i TSA (gdzie indziej nie do zdobycia, ponieważ polityka marketingowa była w naszym kraju mocno uaktywniająca społeczeństwo: papier toaletowy kupowało się w sklepie meblowym, a ogórki kiszone w księgarni. Wiązało się to zapewne z tendencjami odkrywczymi, podszytymi Agatą Christi – leżącymi w narodzie).

Przedmiot miał cudowny kształt, pasował do małych rączek jak nic innego, ze sklejki, w kolorze sosny, gryf nieco ciemniejszy, progi błyszczące, wyraźne, struny z żyłki, ze cztery chyba. Jedna bardzo gruba.

Gitara

Nie wiedziałam, że tak się nazywa, pani mi pokazała jak się używa, wobec powyższego uznałam, że jest to : Plum plum. Proste. Kosztowała sporo, bo na pierwszą prośbę moja mamusia powiedziała, że nie ma tyle pieniędzy. Wytargała mnie ze sklepu (nie, ja nie ryczałam), ale jęczałam całą drogę. Musiałam to mieć, dręczyłam ojca, brata, starsze siostry: Ja chcę plum plum, przysięgam, będę grzeczna, nie nie rzucę w kąt, codziennie będę grać, nie już nie chcę być stewardessą, chcę PLUM PLUM. Dużo w tym było ekspresji i daru przekonywania, bo kupili mi. KUPILI MI. O rany, jak ja dumnie z tą gitarą maszerowałam do domu, oglądając się, czy aby na pewno wszyscy sąsiedzi widzą co mam. Od tej pory nic już nie było takie samo. Nie jadłam, nie piłam, starałam się nie sikać. Ja grałam. Przez pół dnia grałam. Następnego dnia – a była to niedziela, otworzywszy oczy od razu ogarnięta muzycznym świrem – grałam, na wszystkich strunach, na tej grubej, podkręcałam wszystko kluczykami na gryfie. Co tam obiad, co tam deser, co tam koleżanki. Rodzice zadowoleni, bo przestałam mieć potrzeby, może trochę hałas im przeszkadzał, ale nie dali poznać po sobie. Sielanka trwała do wieczora. Następnego dnia rano obudził mnie potworny ból – na palcu pojawił się bąbel wielkości bardzo słusznej, koloru fioletowego. W tamtych czasach widocznie nie używało się kostki. I nie wracajmy więcej do tego tematu.