My i Wy ?

Photo by Samantha Gades on Unsplash

Taki plan miałam: napiszemy wspólny post z blogerką młodego pokolenia    http://bardzoswojadroga.blogspot.nl/ Ona napisze czego nienawidzi u rodziców, ja - czego nienawidzę u dzieci. Mowa o gimbazie i później. Ja napisałam tak:

1. Wieczny bałagan w pokoju

Nawet gdyby sprzątał tam od rana do wieczora i tak znajdziesz w jego pokoju wszystkie kubki, talerze i łyżki z kuchni. Niby tak wszystko olewa, a je jak Francuzik. Cząstka mandarynki – talerzyk, banan – talerzyk (dwa, bo jeszcze jeden na skórę), ciasteczko – talerzyk, kokakola – szklaneczka vel kubeczek (choć normalnie pije z gwintu). Ale za to kanapka z majonezem, ketchupem i musztardą idzie goła – po czym ląduje na pościeli, a okruchy w dywan (mimo współpracy z kotem, który jednak słabo kuma te sprawy). Na biurku jest wszystko, łącznie z podręcznikami z piątej klasy, nie wiedzieć czemu oraz strojem na WF sprzed trzech lat (oczywiście niewypranym). Z kosza na śmieci wywala się wszystko co tam mogło trafić, chyba prócz papierów po batonach i butelek po soczkach – bo te są w szufladach ze skarpetami. To tylko szumna nazwa, bo skarpet tam nie uświadczysz, należy ich szukać raczej w łóżku lub pod nim, ale raczej pojedynczo. Lepiej nie otwierać szafy. Albo wszystko wywali się na ciebie,albo co gorsza znajdziesz tam swoją najlepszą sukienkę pociętą w esy floresy, lub niedawno praną bluzę, wymiętą i z plamą dżemu na piersi. Jest jeden plus tej sytuacji – jak musisz wyładować swoją długo przechowywaną złość, wystarczy przestąpić próg tego pokoju, a pretekstów masz miliony.

2. Telefon

Zawsze w dłoni, podczas śniadania, podwieczorku czy obiadokolacji. W kinie, w kościele, na plaży. Chude paluszki wiecznie klikają z szybkością karabinu maszynowego, gębusia już to ucieszona, już to pochmurzona. Wszystko bierze się z ekranu. Zasypia i budzi się z nim. Nie próbuj odłączać od netu, bo znajdzie wyjście (za twoje oczywiście moniaczki). Jak akurat paluszki nie piszą, to oczki oglądają najnowsze filmiki youtuberów, lub uszki słuchają lektury szkolnej, bo kto by tracił czas na czytanie?

3. Magiczne słowo

Idź do sklepu ZARAZ, posprzątaj – ZARAZ, wyjdź z psem – ZARAZ, wyrzuć śmieci – ZARAZ. Słowo jest bardzo magiczne, bo „zaraz” oznacza wszystko i nic, jest to jakiś przedział czasowy, ale nikt nie wie ile dokładnie. Może być godzina, może być miesiąc, albo nigdy. Rodzic nigdy nie może powiedzieć ZARAZ, bo wtedy rozpoczynają się (patrz punkt 4)

4. Niekończące się dyskusje

Przeważnie wtedy, gdy próbujesz coś uzyskać, musisz długo tłumaczyć dlaczego właściwie, tak chcesz wykorzystać uciskaną jednostkę, która w tej rodzinie ma najgorzej, rzecznik praw obywatelskich na pewno stoi po stronie tejże jednostki, a babcia to już na pewno. Po powrocie z wywiadówki to samo, dowiadujesz się o wielkiej nieuczciwości i niesprawiedliwości, a w ogóle to wszyscy mają takie same oceny, a nawet gorsze (i nic to, że na własne oczy widziałeś, że jest inaczej), a poza tym, wy dorośli to jesteście beznadziejni.

5. Wychodzenie z domu do nikąd

- Gdzie idziesz?

- Nigdzie.

- Kiedy wrócisz?

- Nie wiem. (albo ZARAZ)

I siedzisz w tym domu jak dupek i nie wiesz czy nie wraca, bo wpakował się w kłopoty, miał wypadek, napadli go złoczyńcy. Na pewno coś się stało, bo nie dzwoni i nie odbiera telefony – ukradli mu na pewno, pobili i wrzucili do rzeki.

A ten wraca zadowolony, nie słyszał telefonu, no nie miał jak sprawdzić która godzina. I co z tego, że pół dnia tłumaczysz, dochodzicie do porozumienia, że ma wracać najpóźniej o dziesiątej, tak przysięga, że się będzie stosował. I co z tego, że obiecał?

6. Mamo wyluzuj

Zawsze jak ci ciśnienie podniósł, bo zgubił pieniądze na ubezpieczenie, zapomniał odebrać brata z przedszkola, nie kupił chleba. Weź wyluzuj.

7. Zamieszkiwanie w łazience

Zwłaszcza rano, ilekroć próbujesz tam wejść – zawsze zajęte przez tego okropnego gimbusa. Po powrocie ze szkoły i wieczorem to samo. Puszcza wodę bez opamiętania, siedzi tam godzinami, a jak już wychodzi z miną mówiącą: mamo wyluzuj (chociaż już rozważałaś czy by nie iść do sąsiadów, bo zaraz zlejesz się w gacie). W łazience woda po kostki, w tej wodzie ręcznik, papier toaletowy i inne drobiazgi, włosy oczywiście też są, ale w wannie. Jak mu każesz wytrzeć podłogę, to oczami przewraca, mamrocze pod nosem niecenzuralne wyrazy, co wkurza cię jeszcze bardziej. Masz wybór: albo czekać, aż wytrze podłogę, co trwa tyle, że twój pęcherz ci nie podziękuje, albo zrobisz to za niego, strasznie to niewychowawcze, ale masz szanse wysikać się jak człowiek.

8. Kreatywne mycie naczyń

Zanim znajdzie odpowiednią muzykę (musi jej szukać wieki, tak jakby nie miał pod ręką jutuba), założy słuchawki mija pół dnia. Zabiera się do rzeczy oczywiście inaczej niż ty, jakoś mało ekonomicznie. Najpierw myje niebieskie, potem białe, o te łyżki takie błeee, trzeba na nie lać długo wodę. Gary? O nie gary też mam myć??? Po czym można poznać, że skończył (on ten nastolatek, ale to może być też ona)- po tym, że w zlewie - syf, na podłodze wokół – syf, na blatach – syf. Miał przecież umyć naczynia, nie było mowy o myciu zlewu, szafek i podłogi.

9. Bliskość szczególna

24 godziny na dobę jest obok ciebie, nawiązuje rozmowę metodą zdartej płyty. To taka bliskość wymuszona, występuje wtedy, kiedy gimbusik chce coś od ciebie, więc nie odstępuje na krok i przynudza, Ty mówisz nie, nie, nie, nie, nie wiem, nie wiem, nie wiem,może, tak przemyślę, nie wiem kiedy, nie wiem, jutro, nie wiem kiedy jutro. Dobrze dziś daj mi spokój, tak, dobrze, ale ostatni raz. Po bliskości nie ma śladu, twoje dziecko odchodzi do swojego pokoju krokiem zwycięzcy. Pytasz czy napije się z tobą herbaty? Patrzy na ciebie jak na kosmitę.

10. Najważniejsze rzeczy załatwia się pięć po

Deadline to pojęcie bardzo względne. Podpisać ważne dokumenty musisz, ale to musisz wtedy kiedy już zamykasz drzwi od zewnątrz. No jak to nie wrócisz? Musisz. Daj natychmiast 25 złotych, coooo? Jak to nie masz drobnych, musisz mieć. On musi już iść do szkoły, nie będzie czekał, aż wyjmiesz z konta, to i tak było na tydzień temu. Na jutro trzeba do szkoły przynieść zdjęcie do legitymacji, mamooo, nie masz? Zgodę podpisz! Oj nie mam czasu mówić na co, dowiesz się, ale podpisz pliz, pliz, pliiiz

Myślałam, że przedstawicielka młodzieży napisze o tym jak zrzędzimy, jak się czepiamy, jacy jesteśmy małostkowi. I szczena mi opadła. Oczywiście dała mi do zrozumienia, gdzie ma moje pomysły, napisała po swojemu:

Rzucono mi wyzwanie do napisania tekstu zaczepiającego blog inny związany z wychowaniem dzieciakowni przez znaną mi osobę. Jest to nie lada wyczyn, bo tekst ten bardziej wyrywa mnie z mojej ścieżki, a zmusza wręcz do cofnięcia się wiele, wiele wstecz. Z drugiej strony nie czuje się całkowicie na siłach wchodząc w ten temat, bo w pewien sposób dotyczy szablonowej rodziny I chodź dysfukncje mojej własnej nie są zbyt chwalebne równie jak u innych, ale wydaje mi się, że w jakiś sposób wyrosłam nie do końca przeżywając okres nienawiści do nierozumiejących mnie rodziców, ale to zawdzięczam głównie jednej osobie.

Temat padł: 10 rzeczy, których nienawidzę w rodzicu I te 10 rzeczy tu dzisiaj nie padnie.

Po przeciwnej stronie barierki: https://www.facebook.com/idziecimamy/ I 10 rzeczy, których nienawidzę w dziecku.

Pierwsze rzeczy, które mi przychodzą do głowy, to moje gówniarzerskie niedocenianie niesamowitej osoby jaką jest- matka. Właśnie, MAMA. Nie wszystkie potrafią zostać dziecka autorytetem, czasami im z tym dalej niż do księżyca, a to w niej tkwi ta podstawa kim się stajemy. Moja do idealnych absolutnie nie należy I chwała Bogu, bo bym się może od niej niczego nie nauczyła. Ale jest, najsilniejsza osoba jaką znam, która stara się być szczęśliwa w tych kiepskich czasach I próbuje mnie zarazić tym. Ma wad milion, tak jak I ja, ale ta wieczna walka o swoje, czyni ją wyjątkową.

Nienawiść mi nie pasuje tu kompletnie, więc sobie słowo to przeinaczę na swoje. Jako właśnie takie dziecko najbardziej nie znoszę, kiedy rodzic się poddaje, zamyka w sobie I nie walczy o dziecka dobro. Prawdopodobnie jest to pogląd wyidealizowany, ale wydaje mi się, że dla dziecka powinno się chcieć zrobić wszystko, wyrwać z każdej błony I warstwy swoich problemów, szczególnie tych siedzących w głowie.

Jak byłam dzieciakiem, to wydaje mi się, że duży problem tkwił w tym, że się czuło niezrozumiałym, a przynajmniej nie zawsze. Dopiero po latach człowiek wali się w łeb za swoje głupoty. Pamiętam jednak, że z moją mamą zawsze mogłam się podzielić swoimi problemami, a ona wyrażała swoją opinię, ale decyzja zawsze była moja, bo to zawsze było moje życie, nie mojej mamy, moje I konsekwencje również moje.

Chciałabym powiedzieć, że za trzymanie mnie w ryzach, ale w moim przypadku tak nie było. Od małego pozwalano mi latać za życiem, zaniedbać różne obowiązki, kiedy w grę wchodziła większa stawka, ale dodało mi to więcej wrażliwości niż urywania się ze smyczy.

Tak sobie myślę, w co ja się wdałam wrobić. Nie wyobrażam sobie rzeczy, za których mogę kogokolwiek nienawidzieć, a już szczególnie ludzi, z którymi żyć było ciężko, kłótnia przychodziła na codzień, ale mnie kochali szczerze.

Za niesamowicie smutne w rodzinach dysfunkcyjnych uważam problem z okazywaniem sobie uczuć. Człowiek potrzebuje dotyku drugiej osoby, przytulić się, powiedzieć, że kocha, ale przychodzi to z niesamowitym trudem. Czasem dużo łatwiej o czułość przyjaciół niż w domu rodzinnym.

I ludzie, proszę was, łatwo wejść na ściężkę niekończących się pretensji, cięższej jest na sobą I relacjami pracować, ale czy nie lepiej jest się skupić na tym, co jest w innych niesamowite, zamiast na tym co mi sprawia ból, co uwiera?

Tak, że ten.